در سال 1984، کایه دو سینما شماره‌ی ویژه‌ی هنگ‌کنگ خود را با مطالبی از شارل تِسون، اُلیویه آسایاس و فرانسوآز اوگیه‌ی عکاس منتشر کرد؛ یکجور غوطه‌ور شدنِ مسحورکننده در سینمای شبه‌جزیره. آنها در آن زمان گروهی از سینماگرانی را کشف کردند که سنّشان به‌زحمت به سی سال می‌رسید و چهره‌ی سینماتوگرافی محلّی را تغییر داده بودند: این افراد آن هوی، آلن فونگ، پاتریک تَم و تسویی هارک نام داشتند و فهرست آثار‌شان در آن زمان تنها شامل دو یا سه فیلم بلند بود. امروز، جشنواره‌ی فیلم پاریس با تعداد زیادی از فیلم‌های دیده‌نشده‌ای که بار دیگر تأییدی هستند بر غنای این موج نو، به ما این اجازه را می‌دهد که دوباره در این عصر طلایی غوطه‌ور شویم، آنهم در روزگاری که سینمای هنگ‌کنگ جز سایه‌ای از خودش نیست. [...]
