مقدمه: در برابر فیلم نه‌چندان قابل دفاعی مثل دنیای ژوراسیک دو راه وجود دارد: بی‌اعتنایی و سری به افسوس تکان دادن به یاد آن سینمای علمی‌ـ‌تخیلی‌ای که دوستش داریم (و در شمارة پیشین بزرگش داشتیم)؛ یا ژرف نگریستن در آن و دستاویز کردنش برای طرح ایده‌هایی در باب بلاک‌باسترهای امروز و دیروز. نوشتة حاضر (فارغ از موضعش نسبت به فیلم) راه دوم را برمی‌گزیند. کمی برونل، نویسندة جوان متن پیش‌ رو، از دریچة این فیلم و اسلافش، ایده‌ای را بسط می‌دهد که در نوشتة آدرین مارتین دربارة سینمای وحشت معاصر (در پروندة کوچکی در همین شماره) نیز به‌نوعی به آن اشاره می‌شود: میزانسن آشکارگی به‌ جای پنهان‌کاری؛ از پورن شکنجه (در سینمای وحشت دهة 2000) تا پورنوگرافی دیجیتال (در بلاک‌باسترهای امروز). [...]