تابستان امسال دو اثر متفاوت از چارلی کافمن به همراه داشت: اولین رمان او، antkind، و فیلم بلند جدید و کمی اذیت‌کننده‌اش به پایان دادن اوضاع فکر می‌کنم. روایت‌های جذابی که ما را به داخل دنیای مبهم داستان آمریکایی پرتاب می‌کند. آخرین‌بار چارلی کافمن در سایت اند ساوند، و بر روی جلد آن حضور داشت. در مارس ۲۰۱۶. بخشی از جمجمۀ او برداشته شده بود و دو شخصیت انیمیشن آنومالیسا از سرش بیرون زده بودند، در حالی که از مغز این نویسنده و کارگردان پرتوهایی با رنگ‌های سایکدلیک ساطع می‌شد. عنوان جلد «درون ذهن چارلی کافمن» نام داشت. آثار کافمن هربار ما را درگیر خود می‌سازند. از فیلمنامۀ خلاقانۀ جان مالکوویچ بودن و فیلمنامۀ بی‌پروای اقتباس یا درخشش ابدی ذهن بی‌آلایش، تا آثاری که کافمن خود کارگردانی‌شان کرده یعنی نیویورک، جز از کل و استاپ‌موشن آنومالیسا همگی نشان‌دهندۀ سرسختی کافمن در برابر واقعیت و واقع‌گرایی است. او از آن دسته هنرمندانی نیست که مخاطب را به دیدار با واقعیتِ مبرهنِ پیرامون دعوت کند. اگر هدفی اینچنینی هم داشته باشد، به کمک هزارتوهای سِری و پیچ‌درپیچ تخیلش ما را به سمت دنیای واقعی هدایت می‌کند. [...]
