نمایشگاه (۲۰۱۳) با تصویرِ D آغاز می‌شود _ زنی در سکوتْ چسبیده به پنجره‌های بلند و کشیده‌یِ خانه‌ای مدرن، رو به چشم‌اندازی مملو از درختان پاییزی، آرمیده است ــ و با نمایی باز هم به پایان می‌رسد: نمایی دور از پشتِ آن درختان، رو به ‌سوی همان دیوار شیشه‌ای که شادیِ زن و مردی (صاحبان جدید همان خانه) را همراه با کودکانشان به تصویر می‌کشد. انگار همه‌چیز از «حضور» شروع می‌شود تا «غیاب» را معنا کند. اما در این میان خط داستانی کمرنگ فیلم کاملاً واضح و آشکار است: نمایش رابطه‌ی زن و مردی در روزهای آخر اقامتشان در خانه‌ای در لندنِ امروز؛ خانه‌ای که با الهام از 28 سال زندگی خانوادگیِ معمار آن، جیمز ملوین، و اکنون دو سال پس از مرگش، به مرکز تصویر این فیلم آمده است، و با احضار جمله‌ی معروفِ معمار بزرگ آلمانی میس فان ‌دِر رُئه در تعریف معماریِ مدرن همزمان رویکرد کلیِ فیلم را هم بیان می‌کند: «کم، زیاد است.»3 [...]