از این بعد قصد داریم در قالب یادداشت‌هایی کوتاه در بخش «سینمای جهان» به فیلم‌های قدیمی‌ای که این روزها کمتر از آنها صحبت می‌شود نیز بپردازیم. نمایش نسخه‌ی مرمت‌شده‌ی یک فیلم، انتشار نسخه‌ی دی‌وی‌دی آن یا هر بهانه‌ی دیگری می‌تواند این یادکرد کوتاه را سبب شود. اما برای تارعنکبوت (1955) نیاز به جعل هیچ بهانه‌ای نبود. صحبت از مینه‌لی و موزیکال‌های جاودانی‌اش در «پنجره ‌عقبیِ» این شماره، ما را دعوت می‌کرد تا حداقل یادی از یکی از غیرموزیکال‌هایش نیز بکنیم. از بعضی‌ها دوان‌دوان آمدند (1958) تا زن طراح (1957)، کارنامه‌ی مینه‌لی سرشار از درام‌ها و کمدی‌های درخشان نیز هست. اما تارعنکبوت ــ که آنچنان که باید قدرش دیده نشده ــ در این میان جایگاهی یگانه دارد: فیلمسازی که همیشه با وسواسش به دکور معروف بود، یک «سایکودراما» می‌سازد که وسواسِ کاراکترهایش به دکور (پرده‌های یک اتاق) درام فیلم را راه می‌اندازد! ناگفته پیداست که همین ایده چه خوراکی می‌تواند برای کار منتقد فراهم ‌کند. نوشته‌ی کوتاه سرژ دنه در کنار یادداشت کوتاه چاپ‌شده‌اش در «پنجره ‌عقبی» بر دزد دریایی جنبه‌ای دیگر از کار سینماگر بزرگ را به بحث می‌گذارد. [...]