حرفۀ کاری برناردو برتولوچی، فیلمساز و نویسندۀ ایتالیایی که چندی پیش در 77 سالگی درگذشت، به درازای نیم قرن بود، که شروع آن با فیلم‌هایی شدیداً سبک‌‌پردازی‌شده و سیاسی در باب خشونت و همین‌طور بی‌قراری‌های عاشقانۀ رسواکننده بود و وسعت آن تا خلق آثار حماسی تاریخی، و بازگشت به فیلم‌های ساده و صمیمانه در فضایی خانگی گسترانده شد. قدرت غیرقابل انکار سینمای او ممکن است بیشتر با درس‌هایی که از غول‌های فیلمسازی فراگرفته محاسبه شود تا تعداد کارگردان‌هایی که تحت تأثیر قرار داده. سال گذشته و در زمان نمایش مجموعه آثار برتولوچی در نیویورک، بیلگه ابیری، که برای ویلِج ویس ــ آن زمان همچنان سرپا بود ــ قلم می‌زد، بیان کرد که «دستاورد بزرگ برتولوچی این بود که تجربه‌های فرمال گرانقدر زمانه‌اش را با رویکردی احیا شده با ملودرام و روایت تلفیق کرد. او نه‌تنها درس‌هایی از ژان‌‌ـ‌لوک گدار و پیر‌ـ‌پائولو پازولینی (استاد و پدر معنوی‌اش) بلکه از داگلاس سیرک و وینسنت مینه‌لی هم آموخت». برتولوچی هنوز نوجوان بود که پدرش آتیلیو، شاعری بلندآوازه، خانواده‌اش را به رم برد و با پازولینی دوست و همراه شد. پازولینی خودش را «مارکسیست کاتولیک» می‌نامید، و شعر و نقدهایش او را به یکی از مهم‌ترین شخصیت‌های ادبی ایتالیا تبدیل کرده بود. [...]
