ژولین دوویویه در مقایسه با فیلمسازانِ مهمِ هم دوره‌اش (ژان رُنوآر، مارسل کارنه، ژاک فدر و رُنه کلِر)، بارها به عنوان یک غیرمؤلف محکوم شده، چراکه به گفتهٔ منتقدانش یکپارچگیِ لحن، سبک، و فضا در فیلم‌هایش وجود ندارد و نمی‌توان ردّپای جهان‌بینیِ شخصی‌اش را در آنها پی گرفت. اما حتی اگر دوویویه در پانتئونِ مؤلف‌ها جایی نداشته باشد، دو مؤلفِ بزرگ، ژان رُنوآر و اینگمار برگمان، او را ستوده‌اند، فیلمسازی را که تعدادی از مهمترین فیلم‌های رئالیسم شاعرانهٔ دههٔ سی فرانسه را ساخته است، سر یک مرد (۱۹۳۳)، باندرا فرار از گذشته، اکیپ جور (۱۹۳۶)، کارت رقص (۱۹۳۷) و په‌په لوموکو (۱۹۳۷). معروف‌ترین فیلمش، په‌په لوموکو، ترکیبی است چشمگیر از آرمان‌ها و اِستتیک رئالیسمِ عاشقانه با اگزوتیسمِ آفریقایی- فرانسوی که به یکی از بهترین و تیپیک‌ترین «فیگور»های رئالیسم شاعرانه جان می‌بخشد، یک ژان گابن مغرورِ تبهکار، عاشق‌پیشه و محبوب، که در کوچه پس‌کوچه‌های تودرتوی قصبه گرفتار شده و در نهایت برای رهایی، برای عشقِ یک زن (گبی)، آنچنان نمادین می‌میرد. [...]
