بیش از شصت سال، نام ژاک ریوت با عنوان «میزانسن» در عنوان‌بندی فیلم‌هایش عجین شده بود. امتناع وی از عبارت réalisation یا «کارگردانی» شاید برآمده از التزامی تاریخی بود تا شعله «سیاست مؤلفان» را کماکان روشن نگاه دارد، ولی همچنین می‌تواند اشاره‌ای باشد به یک زمینه‌سازی اساسی برای این گریزان‌ترین عضو «موج نو». مفهوم میزانسنْ آرایش را در عوض آفرینش مؤکد می‌سازد؛ انگاره یک مؤلف واحد و هدایت جهان در مسیری یگانه را به اختصار در خود جای می‌دهد. این تعبیر شامل میزانی از عدم قطعیت است که کیش شخصیت را خدشه‌دار می‌کند، اشارتی است به اصل مالکیت و نظارت در تعبیر قراردادی از مؤلف‌گرایی، که کانون عدسی خود را به رویکرد نگریستن، بازشناسی و ستایش واحدهای زمان و فضا معطوف می‌گرداند. [...]
