ابل گانس: «روزی تماشاگران با چشم‌هاشان خواهند شنید.»
«…و می‌توانم بگویم که سبک همان احساس است.»
طنینی از این تعبیرِ آلن رنه درباره‌ی سینمایش، در فیلم پرتغالیِ آخرین بار که ماکائو را دیدم موج می‌زند. فیلمی که حرکتی تازه است بر خطوط لغزنده‌ی میان واقعیت و خاطرات، جهت به دست دادنِ تصویری دیگر از ماکائو ــ «شهری با دوچهره: یکی آرام و رها، و دیگری پنهان و مرموز.»
در سال‌های اخیر سینمای پرتغال از مناسبات تولید دولتی و امکان‌های موجود در آن جهت ارائه‌ی تجربه‌هایی نو و چالش‌برانگیز به‌خوبی استفاده کرده است [...]
