امسال در جشنوارة فیلم تورنتو، دوست منتقدی گفت که سخت منتظر دیدن فیلم جدید هونگ سانگ سو است چراکه بازگشت به سینمایش همیشه حس خوبی دارد، پیش‌تر دربارة سینمای کلر دنی هم چنین جمله‌ای گفته بود. و حالا من هم به تبعیت از او می‌گویم که بازگشت به تورنتو و جشنوارة فیلمش همیشه حس خوبی دارد. تورنتو در یکسو کلانشهری بی‌دروپیکر است که آسمانخراش‌های غول‌پیکر و ساختمان‌های بلند کم ندارد، بخصوص در حوالی جایی که دهکدة فستیوال خطاب می‌شود. با ساختمان‌هایی که راه آفتاب را سد کرده‌اند، در ماه‌های سرد سال می‌تواند بدل به خاکستری‌ترین شهرها شود، شهری عبوس و منجمد با خیابان‌هایی تخت و منظم که در سیطرة رستوران‌ها و کافه‌های زنجیره‌ای است. اما در ماه‌هایی که هوا خوب است اگر با خودت و شهر لج نباشی، می‌توانی سویة دیگری از تورنتو را هم ببینی: کافه‌های کوچک دلپذیر، پارک‌های سرسبزِ وسیع، دریاچه‌ای بزرگ با جزیره‌های زیبا که جان می‌دهد برای دوچرخه‌سواری، و شهرک‌های کوچک (شهر چینی‌ها، شهر یونانی‌ها و…) که حال‌وهوای خاص خود را دارند، با چنین اوصافی حتی می‌توانی از قطارهای زیرزمینی دلگیرش لذت ببری. در واقع روزهای جشنواره برای من با این قطارها شروع می‌شد که من را از شمال تورنتو سر ساعت به خیابان اصلی جشنواره، خیابان کینگ، می‌رساندند. [...]
