سخن از مرگ است٬ و یادم می‌آید وودی آلن دربارة فریادها و نجواها می‌گفت: «فیلمی دربارة مرگ که بعد از آن مغموم نیستی، که به تأمل فرو می‌روی». قصدْ ذهن‌خوانیِ بیننده نیست: مورتّی داستان را به همان ظرافت می‌گوید که بیش از تأثر٬ تأمل می‌آفریند. راوی مویه نمی‌کند. اتفاق افتاده‌ است٬ شکی نیست که مادر می‌میرد اما اتفاق محتوم، به ‌جای ابتدا در انتها رخ می‌دهد تا سوگ بعد از مصیبت را با تعمق در معنای مرگ٬ و شاید مرگ‌ِ مادر جایگزین کنیم. [...]