کوبریک با یک ستون سنگی، لینچ با نگاه جوانکی که از لای در کمد دزدکی نگاه می‌کند، اسپیلبرگ با پلانهای بی‌شمار از چهره‌هایی با چشمان گردشده و آرواره‌های افتاده که با حیرت به چیزی خارج از کادر خیره شده‌اند: هر یک از این تصاویر به‌تنهایی از حساسیتهای وسیعتر مؤلفشان خبر می‌دهند. دشوار است که خود را تنها به یک تصویر خاص که معرف سینمای ؤس اندرسن باشد، محدود کنیم، که در این صورت، به سرشت حقیقی حساسیت نسبتاً آشکار او پی نخواهیم برد. [...]
