وقتی به ایزی رایدر، این نخستین ساخته دنیس هاپر در مقام کارگردان، فکر می‌کنید شاید این مکالمه تا به حال مغفول و کمابیش دلنشین اولین چیزی نباشد که به خاطرتان می‌آید. احتمالاً آنجا که بیلی (هاپر) و وایات (پیتر فوندا) این دو موتورسوار خرده‌فروش کوکائین، در یک قبرستان به همراه چند روسپی با مصرف اِل‌اِس‌دی نئشه می‌کنند، یا جایی که این دو نفرعربده‌کشان جاده را می‌پیمایند درحالیکه ترانه «بورن تو بی وایلد» در ساندترک فیلم می‌ترکاند، بیشتر به خاطرتان می‌آید ــ حتی اگر دلیلش این باشد که اغلب همین قسمت‌های امضادار فیلم است که نقل، هجو یا سرقت شده. اما می‌خواهم استدلال کنم که این مکالمه میان بیلی و جرج هانسن، وکیل الکلی (جک نیکلسون) جوهر فیلم را در خود خلاصه کرده است. ایزی رایدر شرحی است از دورانی خاص در تاریخ آمریکا، و زمان‌شماری از اختلافی فرهنگی که به‌راستی هرگز فیصله نیافت. اما صرفاً مستندی تاریخی یا یک بازیگوشی سینمایی هم نیست؛ برداشتی است بی‌قیدوبند از آزادی ــ از معنای آن و از هزینه‌هایش. [...]
