آثار شکسپیریِ زِفّيرِلّي در سینما همچنان موردِ توجّه ویژه‌ی سنجشگران و منتقدان قرار دارد، هرچند که واپسین فیلم شکسپیری‌اش هملت به سال 1990 بازمی‌گردد. در کارنامه‌ی او سه اقتباس ازنمایشنامه‌های شکسپیر وجود دارد: رام کردن زنِ سرکش (1966)، رُمیو و جولیت (1968)، و هملت (1990). درحالیکه هریک از این فیلم‌ها به دوره‌ی فرهنگیِ معینی اختصاص دارند، اما به ‌لحاظِ سبک‌وسیاق به یکدیگر بسیار نزدیکند، چراکه بی‌گمان هر سه دارای فضایی اُپرایی بوده‌ و به یک اندازه از عناصرِ رنگ، حرکت و موسیقی در کنار متنِ نمایشی شکسپیر بهره‌ می‌جویند. اُپرا برای زِفّيرِلّي به معنای فُرمِ کامل است: آمیزه‌ای از رقص، نمایش، شعر، موسیقی و هنرهای دیداری (visual arts). تمامی فیلم‌های شکسپیریِ او به‌طور تمام‌وکمال احساسی‌اند.گرایش هر سه فیلم شدیداً به جانبِ احساسات ا‌ست تا منطق، و کارگردان گویی در مقابلِ پرسشِ منتقدان به مقصود خود رسیده است تا، به قولِ خودش، شکسپیر را حتی مردم‌پسندتر از آنچه هست بسازد. [...]