سینمارفتن، به تجربه‏ی حضور در سینما محدود نمی‏شود. مسیری که ما را از خانه تا سینما می‏برد، و مسیری که ما را از سینما به خانه می‏آورد نیز جزئی از همین تجربه است. از آن گذشته، تجربه‏ی سینمارفتن تنها به آنچه می‏بینیم خلاصه نمی‏شود. همه‏ی آنچه ما می‏شنویم، چه در سینما و چه در مسیرهایی که ما را به سینما می‏برند و از آن باز می‏گردانند نیز جزئی از همین تجربه است. پس در نتیجه، ما چهار زیرتجربه داریم: دیدن در سینما، شنیدن در سینما، دیدن خارج از سینما و شنیدن خارج از سینما. اما اغلب، صداهایی که زیرتجربه‏ی دیدن در سینما را همراهی می‏کنند توجه ما را بیشتر جلب می‏کنند تا صداهایی که همزمان با زیرتجربه‏ی شنیدن خارج از سینما می‏شنویم. حال، پرسش این است که «چرا؟» مگر نه این که هر دوی این مجموعه‏ صداها، همزمان با دیدن یک ‏سری «تصویر» شنیده می‏شوند؟ تنها با این تفاوت که سری تصویر اول، ساخته و پرداخته و سنجیده و حساب‏شده پشت‏سرهم و با سرعتی مشخص برای ما بر پرده پخش می‏شود، ولی سری تصویر دوم، تا حدودی تصادفی‌ست و با قابی مبهم از برابر چشمان ما می‏گذرد. [...]