مقدمه: ریک آلتمن، محقق برجسته‌ی نظریه‌ی ژانر، در بخش‌های آغازین کتابش در مورد موزیکال آمریکایی اشاره می‌کند که این ژانر با ترکیب کردن شکل‌های مختلفی از صنعت سرگرمی و هنرهای گوناگون (از نقاشی، تئاتر، باله و اُپرا، تا ترانه‌های فولکور و آهنگ‌های عامه‌پسند روز) شاید به‌جرأت پیچیده‌ترین فرم تاریخ هنر را شکل داده است. اینجا با شکلی از هنر مواجهیم که از همان روزهای پیدایش سینمای ناطق نه‌فقط پا به پای تکنولوژی پیش می‌آید، بلکه دلیل و بهانه‌ی لازم برای برخی پیشرفت‌ها را نیز فراهم می‌کند. اینجا با مجموعه‌ای گوناگون، رنگارنگ و پر تنوع از فیلم‌ها مواجهیم که از یکسو با تجربه‌های خلاقانه‌ی کسانی چون بازبی برکلی با نورها و شکل‌ها و فیگورها و از دیگر سو با هنرنمایی‌هایی نقش‌آفرینانی چون موریس شوالیه و جنت مک دونالد در موزیکال‌های پارامونت در اواخر دهه‌ی بیست و اوایل دهه‌ی سی ریشه می‌دواند و به‌تدریج در زیبایی حرکت‌ها، چرخش‌ها و صداهای فرد آستر، جینجر راجرز، سید شریس، جین کلی، جودی گارلند و ده‌ها نام دیگر در فیلم‌های بزرگانی چون وینسنت مینه‌لی و استنلی دانن به اوج شکوه خود می‌رسد ــ و فراموش نکنیم افسون و جاذبه‌ی این میدان به‌دفعات فیلمسازان بزرگ غیرموزیکال‌ساز را هم به تسلیم واداشت. اینجا با یک ترکیب پیچیده‌ی هنری روبروییم که عمیقاً از دوران خود و پس‌زمینه‌های فرهنگی و ایدئولوژیک آن ریشه می‌گیرد، انعکاسی از آن می‌شود و گاه حتی صداهایی بدیل را برای آن پیشنهاد می‌کند. [...]
