داوید آبلویچ کافمن شهاب ثاقبِ آسمان سینمای مستند است. حتی عکسی وجود دارد که او را وسط هوا در حال جهش، شکار کرده است. نام مستعارش «ژیگا ورتوف» ــ که به «فرفره‌ی چرخان» ترجمه می‌شود ــ بامسماتر از این نمی‌توانست باشد. و شاهکار او، مردی با دوربین فیلمبرداری ((Chelovek s kinoappartom, 1929، نوعی فیلمِ فرفره‌وارِ برق‌آساست. هرچند، بیش از هشتاد سال طول کشید تا کاملاً شناخته شود. مردی با دوربین فیلمبرداری نوعی فیلمِ «سمفونی شهر» است که در سال‌های 1920 کمیاب نبود. در این فیلم‌ها ــ که قسمت اعظمشان نه چیدمان بود و نه بازسازی‌شده ــ جنب‌و‌جوش منظر شهری مدرن، با استفاده از انواع تصاویر شهری، محور توجه قرار می‌گرفت. گرچه ورتوف با قواعد این فیلم‌ها سریع و بی‌قید بازی می‌کند تا تأثیری دوچندان ایجاد نماید. سوپر‌ـ‌ایمپوز می‌کند، پرده را تقسیم می‌کند، تکنیک‌های فست و اسلو موشن و اکستریم کلوزآپ را بکار می‌گیرد و با استفاده از استاپ‌ـ‌موشن، حرکت می‌سازد. شگفت‌تر از همه، روند ساخت یک مستند را به ما نشان می‌دهد. مردی که فیلم عنوانش را از او گرفته، برادرش میخائیل است و همسرش یلیزاوِتا اسویلووا تدوینگر اوست. هردو آنها در حین کار بر پرده ظاهر می‌شوند. [...]