یادداشت اوّل: «بوستون، مدّتی قبل.» آن «مدت» برمی‌گردد به 1975، امّا سال­های بینابین از طریق نشانه‌­های اثیریْ مدام حیّ‌وحاضرند. چیزی عوض نشده، چیزی عوض نخواهد شد و صدای فرانک کاستلو (جک نیکلسون) هم هست که ما را به درون این ماندگاری ببرد. صدایی که بسیار دهشتناک و خداگونه می‌شود بخاطر این واقعیت که چهره‌­ای پیدا نیست. دقیقه‌­ای نمی‌گذرد که حرف «ن» و حرف «گ» (مثل واژه‌ی «گینه») از راه می‌رسند و از روی سطح صحنه­‌ی فیلمِ خبریِ رنگ‌ِرو‌ـ‌رفته سُر می‌خورند. سیاه‌پوست ناشناسی که شاهد هرم حریق اتوبوس مدرسه بوده است می‌گوید «نمی‌دانم، اینرا که می‌بینی، قلبت مالامال از نفرت می‌شود.» بله، این فیلم از جایی متفاوت نسبت به ماجراهای شیطانی (وای‌ـ‌کئونگ لائو و آلن ماک، 2002) شروع می‌شود، فیلمی که قرار است نقطه‌ی عزیمت آن باشد. [...]