اهواز تا پیش از انقلاب 9 سالن سینمای فعال داشت، و چند سینمای دولتی که بخشی از باشگاه‌ها و کلوپ‌های تفریحی شرکت‌های بزرگی مثل نفت و فولاد بودند. حالا از سینماهای عمومی اکسین و بهمن و قدس و ساحل و هلال مانده‌اند. آمار بدی نیست، نسبت به آبادانی که 11 سالن سینمای پیش از انقلابش تبدیل به یک سالن سینما شد. برای ما که بعد از انقلاب به دنیا آمدیم و بزرگ شدیم سالن سینما جایی نبود که بشود تصویر بزرگ وسترن‌های قدیمی را روی پرده‌اش دید، یا چاقوکشی‌های فیلمفارسی‌ها را، آنطور که پدرها تعریف می‌کردند. سالن سینما جایی بود که پرنده‌ی کوچک خوشبختی نشان می‌داد و اگر خیلی شانس می‌آوردیم کلاه قرمزی. [...]
