هدف این نوشتار پرداختن به سه مستند هنری آلن رنه، ونگوگ (1948، سیاه‌وسفید، ۲۰ دقیقه)، گوگن (1950، سیاه‌وسفید، ۱۲ دقیقه)، و گِرنیکا (1950، سیاه‌وسفید، ۱۲ دقیقه) است، اما از آنجاییکه، بخصوص در فضای فارسی‌زبان، آشنایی چندانی با کارنامه‌ی آلن رنه پیش از نخستین فیلم بلندش، هیروشیما عشق من (۱۹۵۹)، وجود ندارد، ترسیم خطوط کلی این دوران از کارنامه‌ی فیلمساز در ابتدای این نوشتار ضروری به نظر می‌رسد. اگرچه آلن رنه نخستین فیلم بلندش، هیروشیما عشق من، را در سال 1959 ساخت، اما او بیش از ده سال پیش از این تاریخ به صورت حرفه‌ای به سینما اشتغال داشت. کارنامه‌ی رنه تا آستانه‌ی نخستین فیلم بلند را می‌توان به دو دوره تقسیم کرد: از ۱۹۳۶ تا ۱۹۴۸ که فیلم‌های ــ بیشتر مستند ــ غیرحرفه‌ای ۸ و ۱۶ میلی‌متری می‌ساخت (این فیلم‌ها پخش عمومی نداشته‌اند)؛ از ۱۹۴۸ که با نسخه‌ی ۳۵ میلی‌متری ونگوگ مستندسازی حرفه‌ای را آغاز کرد تا ۱۹۵۹. [...]