این نوشتار موزیکال‌ها را به‌مثابه گونه‌ای از سرگرمی مورد بررسی قرار می‌دهد. من لزوماً نمی‌خواهم به مخالفت با آن دسته از افرادی بپردازم که می‌گویند موزیکال‌ها [علاوه بر سویه‌ی سرگرم‌کننده‌شان] «چیز دیگری» نیز هستند (مثلاً هنر)؛ حتی قصد جدل با آنهایی را ندارم که معتقدند سرگرمی فی‌نفسه چیزی نیست جز محصولِ «چیزی مهم‌تر» (مثلاً فراورده‌ی تدابیرِ اقتصادی‌ـ‌سیاسی یا فشارهای روانشناختی،) بلکه در اینجا صرفاً می‌خواهم سرگرمی را به‌مثابه سرگرمی مد نظر قرار دهم. موزیکال‌ها عمدتاً، چه از سوی سازندگان و چه مخاطبان، به‌سان «سرگرمی ناب» فهم می‌شوند؛ درواقع انگاره‌ی سرگرمی سویه‌ی کلیدی موزیکال‌ها به حساب می‌آید. لیکن، از آنجا که سرگرمی همواره بعنوان انگاره‌ای واضح و روشن مد نظر قرار می‌گیرد، معنای حقیقی و دلالت‌های ضمنیِ آن هرگز مورد بحث قرار نگرفته‌اند. [...]
