برای پی‌یر لئون که در لیبراسیونِ دهه هشتاد در مقام منتقد موسیقی کلاسیک مشغول به کار بود، عنوان فیلم اخیر وی دو رِمی، دو نیز قادر است پژواک و طنین موسیقاییِ همترازی را منعکس کند. فیلمی کوچک و در عین حال مترنّم که با زمان نسبتاً اندک خود (شصت دقیقه) جهانی را در حد فاصل میان خانه و محل کار، در پرسه‌ها، تعقیب‌وگریزهای سایه به سایه، تکرار و بازگشت‌های دوباره برپا می‌سازد، آن هم بر مبنای داستان همزاد داستایفسکی، کسی که لئون پیش‌تر نیز در اقتباس‌هایی آزاد از جوان خام (۲۰۰۱) و ابله (۲۰۰۸) با خوانشی شخصی و ذائقه‌ای فرانسوی به سراغشان رفته بود. [...]
