گهگاه وقتی بحث از آثار و انتخاب‌های ژانری به میان می‌آید، کار تا اندازه‌ای دشوار می‌شود؛ مخصوصاً اگر مسأله درباب انتخاب و ارزیابیِ کمدی رمانتیک‌ها باشد. ژانری با تعدد ساخته‌های متنوع و متکثر که قادر است به‌سادگی فرآیند گزینش را برای هر مخاطبی پیچیده‌تر نیز بسازد. البته بر اساس نگاه و رویکردی کلاسیک، رایج و اصالت‌باور تن‌دادن به چنین بازی و آزمونی شاید چندان هم مسأله‌ساز نباشد؛ شاهکارهای کسانی مانند ارنست لوبیچ، هاوارد هاکس، بیلی وایلدر و دیگر اساتید بلامنازع سینمای کمدی رمانتیک دیگر جایگاه خود را یافته‌اند و می‌توانند در فهرست‌های گوناگون همواره به چشم بیایند، بی‌آنکه به‌ندرت کسی به آثار گرگوری لاکاوا یا پرستون استرجس حتی اشاره‌ای بکند. چنین فهرستی اگر کمی از مرزهای مشخص تاریخی و «اصالت‌باوری» کلاسیک فاصله بگیریم، قادر است به سرعت (لااقل) عناوین سه فیلم وودی آلن را به خود اختصاص دهد و خیال‌مان را آسوده سازد. [...]
