لوکرسیا مارتل پس از سکوت و وقفه‌ای قریب به یک دهه با ساما به سینما بازمی‌گردد. فیلمی اقتباسی از رمانِ نویسنده آرژانتینی، آنتونیو دی بِنِدتو؛ ساما نه‌تنها نخستین اثر اقتباسی مارتل، بلکه توأمان فیلمی است که سینماگر آرژانتینی را پس از سه فیلم بلند پیشینش از محدوده رئالیسمِ شهری معاصر به قلمروهای پیش‌تر ناآزموده و رازآلودِ زمانه استعمار امریکای لاتین توسط اروپاییان و فیلمی ادواری می‌کشاند، آن هم برخلاف گذشته با یک شخصیت محوری مرد. در حیطه دشت‌های پهناور، صخره‌های صعب‌العبور، رودهای خروشان و طبیعت حاره‌ای. آنجا که از همان نخستین نمای فیلم شخصیت دیه‌گو دی ساما (با بازیِ دنیل گیمِنِز کاچو) را با آن کت قرمزرنگ قرن هجدهمی با شانه‌ها و یک زانوی خم شده، سری رو به پایین، و یک دست به شمشیر در مرزِ میان ساحل و رودخانه‌ای بزرگ می‌بینیم به نحوی که حضور آبی آسمان به سان نیروی تقدیری سهمگین و مبهم بر دوش او سنگینی می‌کند. [...]
