دقایقی پیش از اکران روحِ پیتر سلرز (پیتر مداک) در بالکن طبقۀ پنجم پردیس چارسو ایستاده‌ام و با اشتیاق منتظرم تا به تماشای این فیلم در بخش پرتره بنشینم. فیلم عنوان کنجکاوی‌برانگیز و جذابی دارد، دیدن مستندی دربارۀ بازیگر انگلیسی دوست‌داشتنی قاعدتاً نبایستی خالی از لطف باشد. در بالکن ایستاده‌ام و برخی از تصاویر فیلم‌های پیتر سلرز را در ذهن به یاد می‌آورم. از اینجا، تهران یکسره در دورنمایی آلوده و هوایی تیره‌وتار فرو رفته است و به پایین که نگاه می‌کنی در تقاطع خیابان جمهوری و حافظ سرسام، ازدحام و جنون به چشم می‌آید. از این نقطه که نه در آسمان حقیقتی به چشم می‌آید نه بر زمین؛ پس احتمالاً باید امیدوار بود تا بشود حقیقت را روی پرده و در فیلم‌های مستند سیزدهمین دورۀ جشنواره پیدا کرد. روی صندلی می‌نشینم تا با هیجان جشنواره را با تماشای روح پیتر سلرز آغاز کنم. فیلمی که پیتر مداک فیلمساز آمده است تا حکایت فیلم شکسته‌خورده و پروژۀ عجیب‌وغریب‌اش در سال‌های دور را بازگو کند. [...]
