اکثر فیلم‌هایی که در سینمای ایران اجتماعی خوانده می‌شوند، با دست گذاشتن بر مسائل و معضلات ملتهب داغ روز، بیشتر برای به رخ کشیدن دغدغه‌های کلان اجتماعی/فرهنگی تلاش می‌کنند تا ساختن یک کلیت سینمایی با استتیکی منحصر‌به‌فرد. پس اگر این روزها فیلمی را اجتماعی بخوانیم، نه کمکی کرده‌ایم برای طبقه‌بندی فیلم و شناختن جایگاهش و نه راهکاری ارائه داده‌ایم برای درک و تحلیل فیلم. در نگاه اول ناهید آیدا پناهنده هم می‌تواند در طیف وسیع سینمای اجتماعی ایران قرار بگیرد، فیلمی که به موضوعاتی مهم و بحرانی مثل حق حضانت فرزند، صیغه و طلاق می‌پردازد. اما ناهید با ظرافت و با فاصله به کاراکترها و داستانشان نزدیک می‌شود، با احساسات متورم، گریه و زاری، کاراکترهای سطحی رقت‌انگیز مظلوم یا نفرت‌انگیز بی‌رحم کاری ندارد، پس هوشمندانه مسیرش را از «سینمای اجتماعی حداکثرها» جدا می‌کند. [...]
