حتی پیش از پا گذاشتن به سالن سینما هم می‌توان به همه‌ی آنچه کریستوفر نولان با ساخت تلقین در سر داشته پی برد. تیم کاراکترهایش و دار‌و‌دسته‌ی روانکاوی که «خواب‌ها را می‌سازند» و زمینه‌ای را فراهم می‌کنند برای بیرون کشیدن اطلاعات (همان extraction) یا برای کاشتن ایده‌ها در روان قربانی‌ها (inception) می‌توانند خوراک خوبی باشند برای آخرین بلاک‌باسترِ پایان دومین دهه‌ی عصر دیجیتال. در‌هم‌آمیختن انعطاف‌پذیریِ بصریِ تصویرهای کاذب (synthetic) با انعطاف‌پذیری رواییِ سناریوهای غیرخطی، که بعد از ماتریکس و آواتار فضای استعاری تازه‌ای برای امر مجازی خلق کرد را اضافه کنید به انباشت هیجان‌زدگی گیک‌ها1 از جهان‌های موازی، خشونت خیره‌کننده‌ی فیلم‌های اکشن و جدیت موجود در زیر‌متنِ روانشناسانه. تلقین به همه‌ی این قراردادها تن می‌دهد و با کمال میل از آنها تبعیت می‌کند ولی به خودش زحمت نمی‌دهد تا قدمی فراتر بگذارد. [...]