مقدمه: خوشحالیم که ساپیِنز (2014) بهانه‌ای شد تا به سینمای اوژن گرین بپردازیم. فیلمسازی کم‌کار، فرهیخته و فرمالیستی اصیل و سرسخت که فیلم‌هایش همانقدر تجربه‌هایی دلچسب در فرم، روایت و فضاسازی سینمایی‌اند که کندوکاوی در رابطه‌های ما با میراث فرهنگی گذشتگان. «ساپیِنزا» آنچنان که نویسندة مقالة پیشِ رو نیز اشاره می‌کند، عنوانی است که هم به نام کلیسایی در رُم اشاره دارد و هم به مفهوم‌هایی چون معرفت، حکمت و فرزانگی. منتقدان باید خلاقیت بیشتری از خود نشان دهند تا بتوانند در مورد این مسئله حرف بزنند که چقدر فیلم‌های اوژن گرین1 ــ این فرانسه‌زبان سرسخت، متولد نیویورک و عاشق [فرهنگِ] قرن هفدهم ــ وسیع، شگرف و عمیقند. در این چندساله مرسوم بوده که بحث بر سر فیلم‌های گرین با این اشاره آغاز شود که سلایق او ریشه در سبک بارُک دارد. [...]
