سالنی تاریک و خلوت در گوشه‌ای از شهر. چند پیرمرد و پیرزن، و دختری جوان که نزدیک به پرده نشسته و بلندبلند نفس می‌کشد. حتماً سخت دویده است. پروژکتور روشن می‌شود. واپسین سرفه‌ها و تقلاهای پیش از آغاز مراسم وصیت‌خوانی نوحِ سینمای اروپا، مانوئل دو اُلیوِیرا. بازدید یا خاطرات و اعترافات، مستندی که فیلمساز در هفتاد‌وسه سالگی (1982) ساخته و قرار شده تا تنها پس از مرگش به نمایش درآید. وصیتنامه‌ای که تنها درباره مرگ نیست و در وصف از دست رفتن و فروش خانه فیلمساز به سبب مشکلات و قروض به جا مانده از کارخانه ــ میراث پدری ــ است. بهانه‌ای زیرکانه برای درهم آمیختن میراث خانوادگی با میراث/تاریخ سیاسی معاصر پرتغال. [...]
