مقدمۀ مترجم: تماشای فیلم بوهمین راپسودی، با تمام مشکلات بزرگ و کوچکش، و سطحی‌نگری کودکانه‌اش در مواجهه با عمق شخصیت فِرِدی مرکوری، تجربه سینمایی لذت‌بخشی است، تجربه‌ای همراه با اشک‌ها و لبخندها و به لطف مایک مایرز، در نقش ری فوستر (مردی که کوئین را از دست داد)، لحظاتی قهقهه و البته پر از بالا و پایین پریدن‌ها. برخی از گروه‌ها هستند که انگار تلاش برای به تصویر کشیدنشان در یک برداشت سینمایی بیشتر به چالشی می‌ماند برای محک زدن قدرت قطعاتشان، چالشی عامدانه برای خراب کردن موسیقی‌شان. ماما میا! (فیلیدا لوید، 2008) این مسئولیت را در قبال گروه «اُبا» به عهده می‌گیرد و با بهره گرفتن از پیرس برازنان (سم کارمایکل) و استلان اسکارزگارد (بیل اندرسون) که مشخصاً قادر به اجرای حتی یک نت ژوست هم نیستند، قدمی بلند برای ضربه زدن به جادوی ملودی‌های این گروه سوئدی برمی‌دارد. اما در پایان فیلم با تمام بلاهت و لوس بودنش در این راه شکست می‌خورد و عاشقانه‌هایی که بنی اندرسون و بیورن اولویوس دهه‌ها پیش نوشته و انی‌ـ‌فرید لینگستاد (فریدا) و انیتا فالتسکوگ اجرا کرده بودند باز هم از آزمون زمان با سری بلند بیرون می‌آید. پروسه پدید آمدن بوهمین راپسودی قصه‌ای هموار نیست. طی نزدیک به هشت سال نقش مرکوری ابتدا به ساشا بارون کوئن سپرده شد و بعد به بن ویشاو و در نهایت به رامی ملک رسید. دکستر فلچر در دورانی که ویشاو قرار بود نقش اول را بازی کند به عنوان کارگردان پروژه انتخاب شده بود، اما خیلی زود کنار رفت تا این مسئولیت به برایان سینگر برسد. سینگر هم بعد از تمام کردن دوسوّم فیلم، به دلیل رفتار نامعقول و غیرقابل قبولش سر فیلمبرداری و درگیری‌هایش با ملک، اخراج شد تا فلچر برای تمام کردن یک‌سوم نهایی فیلم بازگردد. تمام این تغییرات و عدم تداوم‌ها تأثیرش را روی تم و تونالیتۀ اثر نهایی می‌گذارد، شاید البته کمتر از آنچه انتظار می‌رفت. در نهایت بوهمین راپسودی فیلمی PG-13 می‌شود که جرئت و اجازۀ کندوکاوی جدی درباره یکی از بزرگ‌ترین شخصیت‌های تاریخ راک را پیدا نمی‌کند، شخصیتی که پاسخش به مرگ‌آگاهی‌اش نوشتن قطعات Who Wants to Live Forever?، Innuendo و The Show Must Go On بود، اما در فیلم چون پسربچه‌ای سر‌به‌هوا و صرفاً هوس‌ران به تصویر کشیده می‌شود که در دام دوستانی ناباب افتاده. اما اگر این فیلم را به عنوان ویدیوکلیپی دوساعته از بهترین قطعات کوئین قبول کنید و اسمش را برای خودتان به چیزی شبیه «فِرِدی و دوستان» تغییر دهید، می‌توانید از کمی و کاستی‌های بسیارش بگذرید و از تماشایش لذت ببرید. برای پر کردن خلأ وسیعی که فیلم به جا می‌گذارد هم می‌توانید به مستندهایی چون Freddie Mercury: The Untold Story و The Story of Bohemian Rhapsody پناه ببرید. آنچه در ادامه می‌خوانید مصاحبه هنری ییتس از مجلۀ کلاسیک راک است با برایان مِی، گیتاریست کوئین. مِی که همراه راجر تیلور، درامر گروه، از ابتدای پروژه نزدیک به گروه تهیه‌کنندگان بودند و تأثیری مستقیم روی فیلم داشتند، در این گفتگو از نکات ریز و درشت بوهمین راپسودی می‌گوید، از بازی ملک، از ساوندترک فیلم و از اینکه اگر خود فِرِدی آن را تماشا می‌کرد چه می‌گفت... [...]