اگر چهرههایی چون وینسنت مینهلی و استنلی دانن پیش از کارگردانی فیلم در فیلمهای دیگران به عنوان کرئوگرافر حضور داشتند و سپس با فیلمهای ساخت خودشان به شهرت رسیدند و شیوه و سبک خود را در طراحی قطعههای موزیکال به اوج رساندند، بازبی برکلی، از خلافآمدِ عادت، کسی بود که اگرچه از کرئوگرافی به کارگردانی فیلم رسید، نامش همواره با کرئوگرافی عجین ماند و آن تاشِ منحصربهفرد برکلیوار را نه در کارگردانی فیلم که در ساخت قطعههای موزیکال بر پردهی سینما به یادگار گذاشت؛ اگر اغلب از کارگردانان مؤلف میگوییم، برکلی یک کرئوگرافر مؤلف بود، هرچند خودْ چندان برچسبِ «کرئوگرافر» را خوش نداشت و عنوان «کارگردان موزیکال» را ترجیح میداد (گفتگو با کایه دو سینما، ژانویهی ۱۹۶۶). او کاری به این نداشت که چه کسی کارگردان فیلم است، و به تعبیر طنزآلودِ خودش حتی گاهی فراموش میکرد که اصلاً چه کسی کارگردان است؛ قطعههای موزیکال تماماً توسط خود او طراحی و کارگردانی میشد. [...]