نام جرج گرشوین موجی از خاطرات نوستالژیک دوران طلایی جَز و دهه‌ی غرّانِ بیست آمریکا را به همراه دارد؛ سمفونی‌ها و اپراها، قطعات سولوی پیانو، موزیکال‌های برادوی و هالیوود. موسیقی گرشوین در واقع خوانش و تلفیق او از جَز، موسیقی کلاسیک اروپایی و موسیقی سیاهان بود که به پشتوانه‌ی ملودی‌های دلچسب و ماندگارش در ذهن و الگوهای ریتمیک دقیق و پیچیده، بدل به بنایی استوار شد. گرشوین نابغه‌ای طغیانگر بود که مدرسه را در پانزده سالگی رها کرده بود و در نوزده سالگی اولین «هیت»اش، یعنی قطعه‌ی Swanee را با ترانه‌ای از ایروینگ سزار، برای اَل جالسون خواننده، نوشته بود. گرشوین عاشق ورزش و نقاشی و جشن و پایکوبی و نواختن و خواندن بود، هیچوقت چشمه‌ی خلاقیتش خشک نمی‌شد و برایش فرقی نمی‌کرد روی ترانه‌ای آماده موسیقی بنویسد یا ملودی و ترانه را باهم پیش ببرد، در هر صورت نتیجه‌ی کارش درجه یک بود. [...]
