نام فیلم جدید گدار خداحافظی با زبان است، یا آه زبان، خدایان حافظت؟ هر یک از این دو عنوانِ متناقض کاملاً برازنده‌‌ی آن است. فرمِ فیلم‌ـ‌فرانکنشتاینی‌اش، مُثله و متلاشی‌شده، گواهِ میلِ پنهانی است برای رخصت گرفتن از هر گونه گفتار (discours) و هر نوع پیوسته و شمرده سخن‌گفتنی. این از گزینه‌ی خداحافظ… این آذین‌بندیِ پاره‌پاره‌ها اما در عین حال با نیرویی باورنکردنی در هر یک از این تکه‌پاره‌های خود جانی تازه می‌دَمَد؛ تا آنجا که نوعی آفرینش‌شناسی بنیاد می‌کند که در همین چند قدمی خانه کشف شده است. آنچه به تماشایش نشسته‌ایم دیگر یک فیلم نیست بلکه «پرستش سینما»ست؛ «به نماز آمدن»ای اتمیزه‌شده که زبان مخصوص به خود را ابداع می‌کند، تا آنجا که در غان‌و‌غونی نوزادگونه غوطه می‌خورد و به نخستین اصواتی بازمی‌گردد که از دهان نوـ زاده بیرون می‌آیند. [...]
