همچون همة زیبارویان پرآوازة سینما، دوربین عاشق جولین مور است. اما اینکه دوربین میخواهد مدتی مدید به مور خیره شود چیزی است کموبیش غیرعادی. کارگردانهایی نظیر رابرت آلتمن و دیوید کراننبرگ، تام کالین و لیسا چولودِنکو، استیون دالدری و جی روچ، که هیچ شباهتی در شیوة فیلمبرداری و تدوین آنها وجود ندارد، همگی خود را ملزم کردهاند که دوربین را در مقابل مور قرار دهند و بگذارند تصویر بردارد و بردارد و بردارد. چهرهای که بیشک، در همان نگاه اول زیباست ــ او مدل عکسهای لوریل و بولگاری است ــ اما فهم کامل قدرت آن به زمان نیاز دارد. [...]
برای مشاهده متن کامل مقاله نیاز به دسترسی ویژه دارید
چنانچه قبلا در سایت عضو شدهاید، وارد شوید، در غیر اینصورت ثبتنام کنید