کمدی‌ها و فیلم‌های رومانس و بسیاری از موزیکال‌ها، اغلب با لحن طنزآمیز یا بهتر بگوییم وجه کمیکِ عیان به سراغ داستان‌های عاشقانه رفته‌اند. فیلم‌هایی سبک، سرخوشانه و احساساتی با پایانِ خوش و نوعی باور به این اصل که با عشق حقیقی عاقبت می‌توان بر تمامی موانع و مشکلات فائق آمد. با برآمدن هالیوود در دهۀ بیست و سی، مخاطبان با گزینه‌های بیشتری در زمینۀ قصه‌های کمدی رمانتیک روبرو بودند. در کمدی رمانتیک‌های مدرن، مدرنیتۀ متمایزی در سبک دیده می‌شود؛ سرشار از طنز، پیچیدگی و شخصیت‌های زن قوی. هدف این یادداشت نه مرور تاریخی ژانر، که برآمدن و نقطۀ عطف کار حرفه‌ای ستاره‌ای به نام آدری هپبورن است؛ با تمرکز بر دو فیلم تعطیلات رمی و صبحانه در تیفانی. در سال 1953، ویلیام وایلر با ساختن تعطیلات رمی ستاره‌ای را به هالیوود معرفی کرد که تا امروز مورد ستایش نسل‌های پیاپی باقی مانده است. حتی گرگوری پک، ستارۀ نقش مقابل آدری هپبورن بیست‌وچهار ساله به کارگردان تذکر داده بود که در تیتراژ فیلم نام آدری را بعد از او ننویسند، چرا که او به زودی یکی از ستاره‌های بزرگ هالیوود خواهد شد. [...]