جیمز گری یک پارادوکس است؛ یک فیلمسازِ ناهمزمان. و منظورم از ناهمزمان چیزهایی از جنس متعارض با روح زمانه، خلاف جریان آب یا حتي شورشی نیست. او هیچکدام از اینها نیست اما عمیقاً ناهمزمان است. نه «فیلمساز متفاوت» است، نه «مستقل»، و نه به طریقِ اولی «رادیکال». او «هالیوودی» است و عمیقاً «سنتی». اما هالیوودی که او بدان تعلق دارد عهدش به سر آمده و سنتی که او تذکرش می‌دهد مدت‌هاست که به تعلیق درآمده است. فیلم‌های او «جاه‌طلب» نیستند ــ توصیفی که معمولاً برای فیلم‌های مهم این سال‌ها به کار برده‌ایم، چه در فرم و روایت و چه در ابعاد غول‌آسای سینمایی. و شاید به خاطر تمام اینها همچنان قدرنادیده‌ترین فیلمساز معاصر آمریکایی باقی مانده است، حتي اگر سه‌تا از بهترین فیلم‌های پانزده سال گذشته‌ی سینمای آمریکا را ساخته باشد. [...]
